Çocuk ruh sağlığı ile ilgili internette, televizyonda aktarılan bilgi arttıkça, bu bilgi ebeveynlerde daha fazla kaygıya neden oluyor. Örneğin anneler artık kliniğe, memeyi, emziği, biberonu bıraktırırken, tuvalet eğitimi verirken çocuğuma travma yaşatırsam kaygısıyla başvuruyor. Bu annelerin kaygıları değerlendirildiğinde genelde anneler için çocuklarının ağlaması dayanamadıkları bir durum olarak karşımıza çıkıyor. Ya çocuğumu ağlattığım için ona travma yaşatırsam ya benim onu sevmediğimi düşünürse gibi endişeleri olabiliyor. Genelde soru ağlatmadan çözüm bulmak olunca çocukla etkileşim sağlıksız bir hal alıyor çünkü çocuk annenin/babanın bu hassasiyetini anladığında her şeyi ağlayarak istemeye başlıyor. Diğer yandan annenin çocuğu için gerekli gelişim basamakları için adım atması gerektiğinde ağlatma korkusuyla adım atamıyor. Bu noktada anne çocuğuna ihtiyacı olan motivasyonu nasıl sağlayabileceğine odaklanmak yerine ağlatmamaya odaklandığında aralarındaki etkileşim sağlıksız bir hal alıyor ve çocuk o gelişim basamağını atlayamadığı için diğer becerilerini ortaya çıkaramamış oluyor. Buna memeyi bıraktırma, uvalet eğitiminin gecikmesi veya hala anne ile beraber uyuma örnek verilebilir. 3 yaşına dek meme emen çocuğun anneden ayrışma ve bireyselleşme süreci sekteye uğruyor ardından kreşe başlamakta sıkıntı yaşıyor ardından sosyalleşme süreci sekteye uğruyor ve bu böyle devam ediyor.

Dolayısıyla anne- babanın çocuğu ağlamasına neden bu kadar hassas olduklarını bulmaları ve bu durumu çözmeleri gerekmektedir.

Çocuklar güçlüdür, büyümek için içgüdüleri vardır. Sadece sizin teşvikinize ihtiyaç duyarlar. Sizin eyvah beni sevmeyecek, çocuğumu hiç ağlatmamalıyım gibi içsel bir durumunuz olduğunda bunun endişesini onlar da hisseder ve daha çok ağlarlar. Çocuğunzun bir durumu aşma potansiyeline güvenin ve biraz içsel konuşma yapın, çocuğunuz ağlarken siz neler yaşadığınıza dair.

[instagram-feed]